Sztandar był w krytycznym stanie zachowania. Obie strony obiektu były bardzo brudne, zaplamione i silnie zdeformowane. Nieodwracalne zniszczenia obejmowały całą powierzchnię półjedwabnego atłasu, który stanowił tło obu płatów. Największej deterioracji uległa jedwabna osnowa – była całkowicie pozbawiona wytrzymałości mechanicznej. Przy górnej i dolnej krawędzi sztandaru z tkaniny atłasowej pozostały strzępy.  Ubytki materiału odsłaniały wewnętrzną warstwę bawełnianego płótna, pokrytego ciemnymi plamami i zafarbowaniami. Elementy haftowane były bardzo zabrudzone, jedwabna przędza w wielu miejscach zachowała się fragmentarycznie, odsłaniając niciane podkłady. 

Głównym celem konserwacji było uratowanie obiektu przed całkowitym zniszczeniem, przy jednoczesnym założeniu przywrócenia pierwotnego wyglądu sztandaru. Tkanina tła była zdegradowana w tak znacznym stopniu, że zadecydowano o jej wymianie. Decyzję tę podjęto również z uwagi na całkowitą zmianę jej charakteru, silne spłowienie koloru i całkowitą utratę połysku.
Fakt, że tkanina tła nie była wzorzysta umożliwił dopasowanie parametrów nowego podłoża do oryginalnego. Kolor nowego tła dobrano na podstawie zachowanych pod galonem partii w oryginalnej barwie. Haftowane elementy oczyszczono na mokro i przeaplikowano na nowe jedwabne podłoże, z jednoczesną rekonstrukcją brakujących elementów haftu. Prace przy obu płatach wykonano zgodnie z oryginalną techniką wykonania sztandaru.